Zon, zee, strand, bedbugs en zonneallergie...

4,5 maand reizen is helaas niet altijd zo leuk als je van tevoren verwacht. Ik heb mijn dosis pech nu wel gehad al zeg ik het zelf. Hoewel ik nog steeds geen seconde spijt heb van de beslissing om deze reis te maken, wordt het me niet bepaald gemakkelijk gemaakt om er van te genieten de laatste tijd. De laatste 2 weken zaten namelijk vol met ups en downs...

Na 100 (!) dagen reizen was ik vrijdag 6 februari weer terug op de plek waar het allemaal begon: Bangkok! De eerste keer dat ik daar aankwam was alles nogal overweldigend, de warmte, de drukte, het verkeer, het eten, etc. De tweede keer ging een stuk beter, ik merkte heel goed dat ik inmiddels helemaal gewend ben aan het leven in Zuid-Oost Azië. In Bangkok heb ik Joyce weer gezien en samen zijn we naar de Sirocco Skybar geweest (die uit the Hangover part 2). Best wel een chique bar, op de 64e verdieping (terwijl je in de lift staat, voel je je oren ploppen, zo snel ging hij omhoog). We hadden ons zo netjes mogelijk aangekleed, wat voor backpackers niet altijd even makkelijk is, want je neemt geen kleren mee op reis waarvan je niet wil dat ze: a) kapot gaan, b) onherstelbaar vies worden (vooral witte kleren zijn onmogelijk), c) krimpen omdat het wasmevrouwtje alles in de droger heeft gestopt, d) kwijt raken/vergeten/gestolen worden. De entree van de bar is gratis, de drankjes daarentegen waren ontzettend duur. Ik nam een alcoholvrije (want goedkopere) cocktail voor ruim 10 euro. Maar daar krijg je dan wel een fantastisch uitzicht over de stad voor terug (en gratis nootjes).

Na Bangkok ben ik naar Koh Tao gereisd, een eiland in het zuiden van Thailand. Koh Tao staat bekend als een van de goedkoopste (zo niet dé goedkoopste) plekken ter wereld om je duikbrevet te halen. Dat wilde ik ook graag en had al een aanbetaling gedaan bij de duikschool, maarrrr... Sinds mijn vlucht naar Bangkok had ik last van mijn linker oor. Nu heb ik hier wel vaker last van, alleen de timing was wel heel erg slecht deze keer, want met oorpijn mag je niet duiken (kun je je oren ernstig mee beschadigen door de druk onderwater). Na een paar dagen oordruppels was het nog steeds niet over en ben ik toch maar wéér naar een dokter geweest (pffff). Daar bleek dat ik een vrij heftige keelontsteking had, die ook de oorpijn veroorzaakte. En het slechtste nieuws: ik mag een week lang niet duiken. Ik kreeg een medische verklaring mee voor de duikschool, en een hoop pillen om de infectie te bestrijden. In overleg met de duikschool bleek ik helaas de aanbetaling niet meer terug te kunnen krijgen, maar ik mocht het geld wel omboeken naar andere activiteiten die ze aanbieden. Ik heb voor een ochtend klimmen en abseilen gekozen, wat uiteindelijk gelukkig ook heel gaaf was, met prachtige uitzichten over het eiland.
En toen kwam er nog meer slecht nieuws: de onwijs jeukende bultjes die sinds mijn tweede dag op het eiland had, bleken van bedbugs (bedwantsen) te zijn. Geloof me, dat is de ergste backpacker-nachtmerrie die je kunt hebben. Ten eerste zit ik dus helemaal onder de bulten, die niet alleen ontzettend lelijk zijn, maar bijna een week lang blijven jeuken. Ten tweede kunnen ze in je tas/kleren kruipen (en daar eitjes leggen, brr) en dan kun je ze meenemen naar je volgende bestemming (of erger: mee naar huis). Dus je moet je hele tas uitpluizen, alle kleren wassen (op minstens 45 graden, anders gaan die rotbeesten niet dood) en dan heeeel hard duimen dat je ze nooit meer ziet.
Ik ben uiteindelijk 5 dagen op Koh Tao gebleven (en verhuisd naar een ander hostel), en gelukkig is er genoeg te doen op het eiland voor mensen die niet duiken. Paddleboarden, op een scooter het eiland rondrijden op zoek naar de mooiste stranden en uitzichtpunten (en verdwalen en ze niet kunnen vinden, maar dat terzijde), een middagje naar het naastgelegen eilandje Koh Nang Yuan (echt een tropisch paradijs, Google het voor de grap even, dan wil je gelijk een vliegticket naar Thailand boeken). Oh en gewoon met een boek op het strand liggen natuurlijk, het blijft immers een eiland, en je hoeft ook niet elke dag wat te doen als backpacker. En dan is er nog het nachtleven. Pubcrawls, ladyboys, vuurshows, strandclubs, Koh Tao heeft het allemaal. De ladyboy show was een soort playbackshow, maar de muziek stond zo oorverdovend hard, dat we na 3 nummers met suizende oren naar buiten zijn gelopen. Toch wel leuk om gezien te hebben, want het hoort wel heel erg bij Thailand, maar één keer is wel genoeg denk ik.

Na Koh Tao heb ik een boot en een bus naar de andere kust van Thailand genomen en kwam uit in Krabi. In Krabi zelf is vrij weinig te doen, maar het is een goede uitvalsbasis om activiteiten te doen of naar een van de vele stranden en eilanden te gaan. De omgeving hier lijkt best wel op Halong Bay, met de karstbergen die uit de zee steken. Ik heb een kayaktocht door de mangroves gedaan, waarbij we onderweg o.a. aapjes (lieve aapjes deze keer, geen herhaling van het Monkey Island-trauma), krabben en vlinders hebben gezien. Ook een lekker dagje op het strand (Railey beach) kon niet ontbreken.

Vanochtend ben ik doorgereisd naar Koh Phi Phi, wat ondanks de vele toeristen een onwijs mooi tropisch eiland is. Maar blijkbaar heb ik slechte karma ofzo, en heb ik nóg keer pech verdiend tijdens deze trip, want toen ik wakker werd, zat ik van top tot teen onder de uitslag, mijn gezicht was opgezwollen en rood. Zonneallergie. Serieus? Ja, serieus.
Ik moet eerlijk zeggen dat het na alle griep, keelontstekingen en bedbugs nu toch wel een beetje moeilijk begint te worden om nog positief te blijven en zat er dan ook best wel even doorheen vanochtend. Ik zit nu op een prachtig eiland en kan niet eens in de zon...

Maarja, ik heb gelukkig een aantal aardige mensen in mijn hostel ontmoet en vanavond gaan we gezellig met z'n allen eten en feesten (want dan is de zon onder en mag ik naar buiten, jeej!). Toch nog iets leuks om te doen hier dus. Hopelijk trekt de uitslag snel weg (Google zegt 7 tot 10 dagen, hmpf...) en anders wordt het leven als een vampier: overdag slapen en 's nachts op pad ;).